Dunedin en Otago

Van alle schotse steden in Nieuw Zeeland is Dunedin wel het schotst, maar eigenlijk vind je in Dunedin vertegenwoordigers uit alle windstreken. Dunedin heeft ook een bekende universiteit en ligt tegen het schiereiland Otago aan.

In Dunedin vinden we een prettig internetcafé met prima wireless, mooie gebouwen, een leuke markt in het centrum en een relaxte sfeer.

Helaas wordt het weer wat minder, hoewel het nog wel droog is.
Wij willen Otago Peninsula (Peninsula betekent schiereiland) bekijken. We hebben gehoord dat Otago mooi is en er veel te zien valt.

En we willen de Royal Albatrossen wel eens van dichtbij zien. En de Geeloogpinguïn en nog veel meer.
Op advies van de Gunns-camp-beheerders (zie de Blog Milford Sound), doen we dat met Elm, een safari-bedrijf dat met een paar schapenhouders afspraken heeft gemaakt over het betreden van hun land. Want dat land is nu net de plaats waar een stel geeloogpinguïns broeden.
We worden opgehaald vanaf de camping, pikken nog een stel mensen op, en rijden over steile heuvels met schitterende uitzichten, langs vogelrijke inhammen (inlets) en komen tenslotte, via een paar hekken (Private property!) op een klif tot stilstand.
Op het strand beneden ons zien we een paar pinguïns en een stel zeeleeuwen (niet weer zeeleeuwen!).

We dalen af naar een zeehondenkolonie op de rotsen bij Ryans Beach, gaan weer omhoog en dalen nu af naar een strand (Pipikaretu Beach) aan de andere kant van de klif. Goed voor de conditie in elk geval.

We trekken ons niet veel meer aan van de stoeiende jonge zeeleeuwen, die al door een ouder mannetje terecht gewezen worden en staan even later oog in oog met een geeloogpinguïn-jong.

Verderop kunnen we via een schuilhut deze vogels uit de zee zien komen, om daarna naar hun nesten te klimmen.Duidelijk is dat de gele oogen en de gele kopstreep pas komen als de vogels ouder worden (deze oudere staat hier overigens te ruien).


Grappig is de ontmoeting van een grazend schaap en een pinguïn.

Daarna gaan we naar beroemde Taiaroa Head, de enige plaats waar de Royal albatrossen op land (niet op een afgelegen eiland) broeden. De kolonie zelf is niet toegankelijk, maar vogels kunnen meestal vliegen. Het waait wel, maar niet hard, zodat de jonge albatrossen (na ongeveer vier jaar op zee gezworven te hebben), op zoek naar een partner, regelmatig langs de klif zeilen. Als het hard waait, hoeven ze niet langs de klif te zeilen en vliegen ze uit het zicht van ons, of erg hoog, wat op hetzelfde neerkomt. Het zijn werkelijk grote vogels met een vleugelspanwijdte van bijna 3,5 meter. En ze kunnen oud worden. De oudste van deze kolonie was een vrouwtje die 60 jaar oud is geworden (in elk geval daarna niet meer terug kwam naar Taiaroa Head).

Het is al laat als we weer terug gaan.

De volgende dag regent het. We troosten ons met een koffie en een prettige verbinding in het internet café. Eigenlijk is het ook een goede gelegenheid om het schiereiland verder te verkennen. Vooral de Papanui Inlet en de Hoopers Inlet, waar de vogels geen last hebben van het weer.


De wegen zijn soms glibberig (4WD is prettig) en de juiste route is soms lastig te vinden.

De volgende dag regent het nog harder, We bezoeken onder andere het bijzondere treinstation van Dunedin en rijden verder langs de kust noordwaarts.

De regen houdt op als we goed en wel Dunedin uit zijn. Een mooie gelegenheid om de de Moeraki Boulders te bezoeken.
Deze kogelronde stenen van soms bijna 1,5 m diameter zijn hier uit de kust geërodeerd. Het zijn geen fossielen, maar tientallen miljoenen jaren oude, aangegroeide steenzouten rond een kern. En nu liggen ze dus op het strand.

Gezien de ontwikkeling van het weer gaan we pogen Mount Cook te zien. Wel een stukje omrijden, maar onderweg valt ook genoeg te zien en te beleven.