De laatste kans op een Kea

De Kiwi en de Kea lijken te strijden om het symbool van Nieuw-Zeeland te zijn. Dat de Kiwi dat wint, wil niet zeggen dat we de Kea dan maar links moeten laten liggen. De Kea is een vogel die zich in de bergen ophoudt. We zijn nu nog in de buurt (nu ja, een paar honderd km verwijderd) van Mount Cook en het hooggebergte. En daar willen we ook nog wel eens heen. Als het weer dat toelaat....
We hadden Mount Cook natuurlijk vanuit de helikopter gezien, maar niet vanaf de grond.
En een nog sterker argument om weer naar de bergen te gaan: we hebben nog helemaal geen Kea gezien. Niet bij Milfordsound, niet ergens anders in de bergen, nergens.
Wel borden dat je de Kea's niet mag voeren. En natuurlijk had Bill van Gunn's Camp zijn eigen Kea's. Maar dat schiet natuurlijk ook niet erg op.
Kea's zijn erg guitige vogels hebben we gehoord, met een dwangmatig soort nieuwsgierigheid. Ze komen vanzelf op je af. Brillen en sierraden vasthouden, want dat willen ze nog wel eens meenemen. Dat ze het ook leuk vinden om de rubbers van de auto te slopen, zouden we op de koop toe nemen. Maar zelfs dat is tot nu toe niet gebeurd.
(Deze foto van de Kea komt trouwens van internet (Wikepedia) en is bedoeld om vragen als: "KEA?? Wat is dat?" te beantwoorden.)

OK, de neef van de Kea de Kaka, hebben we wel regelmatig gezien (zie o.a.: http://dickenatie.blogspot.com/2008/02/cape-kidnappers.html).
Ook leuk, maar een Kaka is nog geen Kea.
Terug naar Mount Cook dan maar.

Mount Cook is beroemd en daarnaast (of daarom) ook nog eens de hoogste berg in Nieuw-Zeeland (3764 meter). En een mooie berg. Helaas is Mount Cook 226 dagen per jaar in de wolken gehuld. Maar wij hebben weer eens geluk: Mount Cook vertoont zich in een heldere, zonnige lucht.
Dat betekent op 55 km lange toegangsweg wel ongeveer iedere paar kilometer stoppen voor een foto van weer een nieuw gezichtspunt.

We picknicken bij een beekje, met zicht op Mount Cook.


Het is heel apart dat we door een tamelijk vlak landschap rijden (de Mount Cook-vallei), recht op een grote gletsjer af.


In het dorp Mount Cook (inderdaad: dezelfde naam) is de gletsjer van de omringende bergen nadrukkelijk aanwezig.

We gaan een wandeling maken naar het Kea Point. Daar moeten die beesten toch zijn, is onze gedachte. We zien wel veel mooie uitzichten, maar geen Kea's.


De morenewal is indrukwekkend.

Vanuit onze cabin, op 20 km vanaf het dorp is Mount Cook, is het uitzicht prachtig.

Vooral mooi als als de zon ondergaat, maar dan moet je wel snel zijn, want de laatste zonnestralen op de top verwijnen in rap tempo.

En mooi is de berg ook als de zon weer opkomt boven het koude land.

De volgende dag rijden we wat verder om het Tasman Lake te bezoeken, waarop nog wat ochtend-ijs ligt en waarvan we de ijsbergen al eerder vanuit de helicopter hebben gezien.

Beneden is het meer imposant en zijn de ijsbergen dat niet minder.

Mount Tasman straalt in de zon.
We maken nog een tochtje naar de Blue Lakes, die vooral groen zijn en rijden weg van Mount Cook, die zich nu steeds meer in de wolken gaat hullen.
Bij Twizel bezoeken we een hulpprogramma voor de zwarte uitvoering van de Steltkluut, (de Black Stilt, ook wel Kaki genoemd met voor de liefhebbers de wetenschappelijke naam: Himantopus novaezelandiae, om aan te geven dat deze vogel alleen hier voorkomt) en zien mede daardoor een paartje bij een meertje, niet ver vanaf Twizel.

We overnachten bij Lake Tekapo.

De volgende dag, bij Lake Tekapo dus, zien we nog een Zwarte Steltkluut, wat nogal bijzonder is, omdat in dit deel van het land slechts 100 vogels leven.
Maar ja, het zijn geen Kea's.
Het landschap waar we vanaf Lake Tekapo door rijden is een hoogvlakte en lijkt op een desert, maar het herbergt zo te zien veel konijnen en evenredig veel Australasian Harriers (een adelaar- achtige roofvogel).

Als we afdalen naar een lager niveau, is het landschap nogal Hollands: vlak en veel farmland. Het schiet wel prettig op.
Een paar uur later zijn we in Christchurch, wat onze laatste stop zal zijn in NZ.