Haast

Even vooraf: Dit Blog is blijkbaar populair aan het worden. In elk geval bij lieden die we liever niet een reactie laten geven. Daar is qua moderatie wel wat aan te doen, maar dat werpt weer drempels op voor jullie. En dat willen we niet.
Ons advies: open niets (klik nergens op een link) van vreemde bezoekers en laat ze links (of rechts) liggen. Geniet mee van de reis, want dat is de bedoeling.
En nu weer verder met de reis.

We gaan dit keer verder over de beroemde Haast-pass.
De Haast pass is beroemd, vanwege de woeste en mooie natuur, waar deze pas door- en langs loopt. Daardoor (en door het slechte weer)heeft de aanleg 10 jaar geduurd. Ook een reden om beroemd te zijn.

We verlaten Watharoa en rijden naar het zuiden.
Het is een mooie route, met soms verrassende zaken zoals een particulier Maori-kerkhof, ergens midden in niemandsland, bijna honderd zeerobben (wel wat ver weg) op het strand van Knights Point, een koppel Wood-Pigeons (NZ Houtduiven, soms zeldzaam, maar soms blijkbaar minder zeldzaam) die iets uit een boom snoepen, een groot gebied met grote Kahikathea bomen langs de weg en een verrassende wandeling langs de Ship Creek.
Sprookjesachtig en onwerkelijk lijkt dit gebied soms. Een Tomtit verwelkomt ons.


Daarna nog een stukje over het strand wandelen, waar de meest fantastische boom-beelden liggen. Origineel uit de natuur!
Het is dan ook al vrij laat als we, na de passage over de lange brug (enkel baans!) over de Haast River, bij Haast aankomen. Haast bestaat eigenlijk uit een paar eetgelegenheden, een paar motels en twintig huizen.

Hier en in de omgeving is alles wat een bed heeft, volgeboekt. Omdat er regen voorspeld wordt, is het opzetten van de tent niet het eerste waar we aan denken.
Maar er is in de verre omtrek niets beschikbaar. Mount Aspring National Park is een gewild gebied blijkbaar. En het is piek seizoen wordt gezegd. Maar dat geloven we niet zo.
Omdat in dit gebied geen GSM-verbinding mogelijk is (te ver van de gewone wereld af), is iemand van een motel zo vriendelijk voor ons naar Makaroa te bellen. Makaroa bestaat, zo zien we later, uit een café, een restaurant, een benzinepomp met erg dure (voor NZ-begrippen) benzine en er is een camping. Makaroa ligt ongeveer tussen Haast en Wanaka(een wat grotere plaats) in. In Makaroa is nog een cabin voor ons vrij. Een uur rijden verder, over de Haast Pass (slechts 564 meter hoog), die bekend staat als indrukwekkend, met veel watervallen, grote en woeste stromen. En indrukwekkende bergwanden. Maar de wolken hangen laag en soms regent het licht, maar ook dan is de omgeving nog mooi. (Om misverstanden te voorkomen: de foto's zijn een dag later gemaakt.)


De cabin is niet verkeerd.

En inderdaad regent het die nacht en niet zo weinig ook.
Maar gelukkig klaart het na zonsopkomst als snel weer op en schijnt wat later de zon.
De vogels doen zich tegoed aan bessen. Vooral de eerder genoemde Nieuw-Zeelandse houtduif.

Na weer een nacht regen en opklaringen in de ochtend, rijden we verder zuidwaard langs mooie en grote meren, naar Wanaka.
De nacht was koud, waardoor er op de bergen en heuvels een flinke laag sneeuw ligt. Mooi gezicht, nu het opklaart.
In Wanaka genieten we van de zon. We staan bij een meer, wat altijd mooie plaatjes oplevert.


En omdat het weer beter wordt lopen we de Diamond Lake Track, wat de schapen niet goed snappen, maar wat wel weer mooie uitzichten oplevert.




We zakken verder af naar het zuiden. We passeren een oud hotel (nog echt in werking), met een mooie tuin en versierde cappuccino en rijden over de hoogste geasfalteerde pas (vanaf 1975 geasfalteerd en 1167 meter hoog) van NZ.


Het landschap is afwisselend. Soms ruw, dan weer lieflijk.

In Queenstown varen we een stukje op het zeer heldere meer met een echte oude stoomboot en overnachten in Kingston.
Daar blijkt een stoomtrein nog steeds een verbinding met een naburige plaats te onderhouden. Stoom is toch altijd leuk.

En verder zien we natuurlijk schapen. Veel schapen.

En koeien.

We zijn bijna in Fiordland.

Nu nog beslissen of we Milford of Doubtfull gaan doen.