Sounds or no sounds

Fiordlands is een groot weinig toegankelijk (met de auto) natuurgebied.
Het is het land van fjorden, bergen en zee.
Bekend zijn de Milford Sound, de Doubtful Sound en de Dusky Sound.
Deze laatste is alleen via een voettocht van 5 dagen te bereiken. Of per bood natuurlijk. Of per vliegtuig.....

Het probleem: Wat zullen we doen, Milford Sound of Doubtful Sound?, hield ons danig bezig. De aangeboden informatie hielp ook niet echt. De één heeft dit, de ander dat. De één is prachtig, de ander is bijzonder mooi en buitengewoon apart.
Ze hebben beiden ongeveer 3 van de vier dagen regen. En er valt per jaar gemiddeld 7000 mm regen (dat is, om even te helpen: 7 meter). Niet gering dus.
De Doubtful Sound is 3 x langer dan de Milford Sound, maar die heeft weer een woestere omgeving en is veel makkelijker bereikbaar.
We hakten de knoop door, door niet te beslissen. Of eigenlijk door een andere beslissing te nemen: we doen ze allebei!
In Te Anou regelen we alles en krijgen ook nog een advies voor een camping bij Milford Sound mee; "Gunn's camp. Very nice, calm and special!"
"Oh ja, vergeet niet hier te tanken, want tussen hier en Milford Sound (met de terugweg is dat zo'n 250 km) is geen benzinepomp".
We boeken een vroege afvaart voor Doubtful Sound en kamperen op een bijzondere camping (goede voorzieningen, maar ook een opslag van oude spullen lijkt het) in Manapouri, gelegen aan lake Manapouri. Goed voor een zonsondergang.

De volgende morgen staan we om kwart voor zeven paraat in Pearl Harbor (zo heet de haven van Manapouri). Het is fris. De wolken hangen laag en hebben boven de toppen een nogal vreemde, blauwe, kleur. Wat dat betekent is niet duidelijk. Evenmin hoe het weer gaat worden. Daar waagt hier ook niemand zich aan. Dit is het gebied van "four seasons in one hour", dus we houden met alles rekening.
Terwijl de zon opkomt, brengt de catamaran ons met een flinke snelheid in 45 minuten naar de overkant van het meer, vlak bij de ondergrondse waterkrachtcentrale.
Daar stappen we over in een bus, die ons via een gravelweg over de pas naar de Doubtful Sound zal brengen. Deze weg is ooit aangelegd om het materiaal bestemd voor de bouw van de waterkrachtcentrale, daar te kunnen brengen.
De chauffeur vertelt veel over de omgeving, de aardbevingen die daar nogal eens voorkomen, de natuur en heeft intussen blijkbaar ook nog zicht op de smalle bochtige weg.
De weg is steil, de afgronden zijn diep en de omgeving is ongerept en prachtig. Niet verwonderlijk, want dit is een zeer beschermd gebied. Om, om maar eens wat te noemen, het maaien van de wegberm en het snoeien van de bomen langs de weg toe te staan, was een procedure van 3 jaar nodig. Men wil dit gebied kortom, tot in lengte van jaren, houden zoals het is.
Als we over de pas (567 m) komen, is het "Ohhh!" en "Ahhh!" niet van de lucht, want diep onder ons schittert de Doubtful Sound onder een stralende zon. En ineens is de lucht blauw!

We dalen steil af en zijn even later bij de Deep Cove, waar de boot ligt. Gratis koffie en thee aan boord.
De schipper vertelt onderweg over de geschiedenis van de Doubtful Sound, die geen sound is, maar een echt fjord. Een Sound is namelijk een uitmonding van een rivier, wat wij een delta noemen. Maar deze namen zijn historisch zo ingeburgerd.


Onderweg naar de Tasmanzee komen we een groep Bottlenose dolfins tegen, een pinguïn en een lui drijvende pelsrob, die wat met zijn vinnen wappert.
De Bottlenose dolphins blijven bijna constant in de Doubful Sound. Eigenlijk wonen ze hier aan de zuidgrens van hun leefgebied, maar door het relatief warme water zal het hier goed uit te houden zijn.

De zon schijnt en het waait niet hard. We kunnen vrij dicht bij de seal colony van Secretary Island komen.

Als we daarvan weg varen komen we een groep Dusky dolfins tegen. Dat brengt de schipper tot uitroepen als: "Ongelofelijk! Uniek! Geweldig! En dan nog zulk mooi weer ook!"
Dit enthousiasme is niet ten onrechte, want de laatste keer dat hij deze dolfijnen hier gezien had, was vijf jaar geleden.


Overigens zijn er minder watervallen dan gebruikelijk, want het heeft de laatste dagen te weinig geregend.
Terug genieten we van de uitzichten en de zon. Halverwege stoppen we nog even in een van de vier zijarmen (ook gauw 16 km lang), alle machines gaan uit en iedereen is doodstil. De boot ligt roerloos en doodstil op het water. We horen zelfs de vogels in de bossen. Een heel aparte ervaring.

Vanaf de boot stappen we weer in de bus. De buschauffeur stopt op enkele mooie plekken en maakt ook nog een foto van ons, met de Doubtful Sound onder ons.
De boot terug over Lake Manapouri is eigenlijk heel gewoontjes geworden.
We rijden de volgende dag naar het noorden, nadat we voor 5 dollar 10 avocado's hebben gekocht. En natuurlijk hebben getankt.
Het doel is de geadviseerde camping, ongeveer 30 km van Milford Sound rechts af slaan, en dan nog c.a. 8 km stoffige gravelweg.
Gunn's Camp, ook wel Hollyford Camp genoemd, is eigenlijk geen camping, maar een historische plaats, die gelijk maar als levend museum fungeert, gerund door een stel oudere, enthousiaste mensen, die veel informatie kunnen en willen geven. Er is geen telefoon (te ver van alles weg) en dus al helemaal geen GSM, maar wel water (vanuit de bergen) en elekticiteit. Tenminste zolang de generator draait. En dat is maar een deel van de dag. We hebben nog nooit zo'n aparte camping gezien, met zulke humorvolle beheerders. Dat ze de weg kwijt lijken te zijn is maar schijn.
Er zijn wel douches met warm water, gestookt met kolen en hout. Je bent tenslotte historisch of niet.
We kiezen een cabin, genaamd Dick. Eén van degenen die ooit (rond 1940) als onderkomen voor de werkers aan de weg Te Anau - Milford Sound heeft gediend.

Voor de vaart over Milford Sound hoeven we niet zo vroeg weg. Daardoor is er nog tijd om onderweg te genieten van het woeste berglandschap en ons te verbazen over watervallen van honderden meters hoog.

Milford Sound is beduidend drukker dan Doubtful Sound. Veel makkelijker te bereiken ook door de in 1935 aangelegde weg. Veel meer boten en daarnaast nog vluchten per vliegtuig en met een helikopter. Vreemd genoeg stoort dat eigenlijk alleen in de gelijknamige plaats.

Aan boord is het gebied even overweldigend als Doubtful Sound. En even jammer is het hier dat het een tijdje niet heeft geregend, want er zijn nu maar weinig watervallen.
Apart, maar welkom is, dat we aan boord een warme lunch aangeboden krijgen. Ook hier is de informatie die wordt gegeven erg goed.

De rotsen gaan zo steil het water in, dat de boot tot aan de rotswanden kan komen. Bij de waterval veroorzaakt dit voor degenen die, ondanks de waarschuwingen op het voordek zijn blijven staan, een nat pak. Veel plezier voor allen. Vooral voor de toeschouwers.


Tja, en dan de vergelijking: Doubtful of Milford? We zijn blij ze beiden gedaan te hebben. Milford is inderdaad ruiger en overweldigender, maar Doubtful is liefelijker, verrassender en voor ons minstens zo belangrijk: veel rustiger.
We rijden terug naar Gunn's Camp en besluiten dat twee dagen geplaagd door zandvliegen wel voldoende is. Jammer van deze leuke plek.

Helen, de vrouw/campbeheerder geeft nog een aantal tips mee voor de rest van de vakantie en vindt verder dat we Steward Island toch echt moeten doen.
Dan gaan we maar op weg daar naartoe. Via de Southern Scenic route.