Cape Foulwind en de Westcoast

Vanaf Mottueka gaat een mooie rustige route naar Westport, de toegang tot de Westcoast.


De Westcoast heeft volgens iedereen die we daarover spreken maar 100 regenvrije dagen per jaar. Misschien hebben wij geluk, want het weer blijft prima.
Minder goed hebben wij de planning naar Westport gemaakt, want de dag nadat wij aankomen, is er de jaarlijkse Buller-Westport marathon, waardoor alles wat maar op een accommodatie lijkt, volgeboekt is. Maar ja, weet dat maar eens.
Maar onze tent kan op de tentsite nog wel staan. Vlak bij Cape Foulwind. En dat is ons doel: de pelsrobben-kolonie bij Cape Foulwind (ook weer een naam van Cook).

Omdat we daar zo dichtbij kamperen, gaan we de eerste dag al even kijken bij de pelsrobben en vermaken ons om de capriolen en het geluid van deze zeedieren. We kunnen er niet erg dicht bij komen, maar ook van een afstandje is het leuk.


De volgende morgen is het licht anders, het tij hoger en zijn er veel meer robben op de rotsen.
Moeders zogen de jongen en anderen zijn met van alles bezig. of doen gewoon even niets.


Ondertusen hebben we ook kennis gemaakt met een unieke vogel, de Weka, die alleen in sommige delen van Nieuw-Zeeland voorkomt. Onder andere dus in dit deel van het land.
De Weka is een mix van een eend, (hij kan zwemmen) een kip en een Kiwi. De Weka eet ongeveer alles wat eetbaar is, begrijpen we. (waarschijnlijk dus "dangerous").
Sommige mensen die niet goed kijken, denken zelfs dat de Weka een Kiwi is. Enfin, een rare vogel dus. Volgens ons is de Weka nogal kippig (dus meer kip?): als je stil zit, komt hij, hoewel schuw, op je af lopen.
De Weka komt hier vaker voor dan we dachten. We roepen zelfs op een gegeven moment: "Ga weg domme kip!" als er weer een de weg over wilde steken.



Na de pelsrobben, rijden we verder langs de kust, passeren veel goudzoeker-gebieden en bekijken de Pancake rocks bij Punakaiki.
Behalve raar, zijn deze rotsen nu ook leuk door de blowholes, veroorzaakt door de golven. Imposant qua geweld en geluid.




We overnachten in Greymouth, een belangrijke plaats begrijpen we.

De volgende dag rijden we naar Shantytown, een soort openlucht-dorp uit de goudzoekers-tijd, compleet met een stoomtrein en een heleboel gedoe. Maar wel leuk.
En je kunt er rare dingen doen (leve de zelfontspanner!).

En je kunt er ook goud gaan zoeken, wat wij aan de Chinezen overlaten. Maar die krijgen dan ook een paar echte, uitgezeefde goudkorreltjes mee.

Het is wat regenachtig. We nemen een cabin in Hohkitika, dat ongeveer leeft van de jade-industrie lijkt het wel. Dit is in elk geval het centrum van de "groensteen"-industrie.
Als het donker is geworden, gaan we naar de enige (of de grootste) glimwormen-kolonie die in de openlucht leeft (de meeste glimwormen leven in grotten), slechts 5 minuten lopen van onze cabin af.
Op de tast proberen we in het stikdonker (zaklamp vergeten) niet van het pad af te raken en staan wat later naar een soort kerstverlichting te kijken. Maar dat is geen kerstverlichtig, dat zijn de glimwormen! Ze leven hier onder een overhangende rots. Heel apart om deze glimwormenlichtjes te zien. Maar hoe die glimwormen er nu zelf uitzien, blijft een raadsel.
De volgende dag rijden we naar het nogal vergeten, maar mooie meer Lake Kaniere, waar we een mooie waterval (Dorothy falls) passeren.
Vervolgens naar de Hokitika gorge, die ook wel mooi is, maar waar we opgevreten worden door de zandvliegen. We blijven daar maar kort.
We gaan naar Harihari en daarna naar de beroemde Glaciers. Daar op het ijs zullen de zandvliegen wel wegblijven, verwachten we.