Het derde eiland

Steward Island is niet zo bekend. Het wordt wel het derde eiland genoemd. Er wonen ongeveer 400 mensen in één dorp. Bijna het hele eiland en de omringende eilanden (Steward Island bestaat uit zo'n 170 eilanden) is een nationaal park.

"Op Stewart Island regent het altijd!" voorspelde een lollige kampeerder toen we zeiden dat we plannen hadden daarheen te gaan. Maar dat soort praat houdt ons niet tegen.
We rijden over de Scenic Route South naar Invercargill. Deze weg is niet voor niets scenic: er is veel landschap en historisch te bewonderen.
We overnachten in Colac Bay op een mini Holyday Park. Interessante omgeving hier. Alleen de plaatsnamen al: Orepuki; Wakapatu; Waihoaka Te Waewae en zo gaat het nog een tijdje door. Mooi is het ook. Vooral door de ruige kusten.
In Invercargill (niet allen de naam doet Schots aan) boeken we de overtocht naar Stewart Island, verder een onderkomen en gegidste tocht op Ulva Island. Tenslotte, we zijn nu toch bezig, nemen we een B&B.
De volgende ochtend rijden we naar Bluff, parkeren de auto op een parking, schepen ons in en varen over een relatief kalme Foveax Strait in een uur naar Halfmoon Bay. Deze naam wordt vaker gebruikt dan de originele dorpsnaam Oban.
Meteen vanaf de boot doen we een island and city tour, wat een heleboel lijkt voor een dorp, maar het is een goede manier om even gauw iets over het eiland en het dorp te weten te komen.

Intussen merken we dat er in Oban een groot gebrek is aan personeel, want overal wordt naar personeel gevraagd. Helaas ontbreekt ons de tijd om hier aan de slag te gaan.
We verblijven in The View, die deze naam terecht draagt, want het is een hele klim met de rugzak, maar het uitzicht vanaf ons balkon (!) op de Halfmoon Bay is de beloning. En dat uitzicht wisselt met het uur en de dag. Nog afgezien van de scheepsbewegingen.


In de ochtend.

En in de avond.

De baai is onwerkelijk stil. We nemen een biertje en laten het eilandgevoel op ons inwerken.

Omdat we albatrossen willen zien, wordt ons aangeraden mee te varen op een vissersboot. Dat betekent in dit geval: zelf vissen. Negen uur vertrekt de Aurora, en wij moeten kwart voor aanwezig zijn. Dat zijn we. De bellbird laat horen dat het repertoire groter is dan we dachten. Het is stralend weer.

We worden hartelijk welkom geheten door Brian. Zijn maat heet ook Brian, dus dat is makkelijk. We noemen ze voor ons gemak maar even Brian 1 en Brian 2.
Brian 1 vertelt, terwijl we de Halfmoon Bay uit varen, dat de Aurora gebouwd is om golven te kunnen nemen, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. We gaan om te beginnen, vissen bij de Muttonbird Islands en verder zien we wel waar de vissen zitten.
Dat er een aantal zeerobben op de rotsen liggen te zonnen is al leuk, maar zodra we de hengel vieren komen de eerste albatrossen al kijken. We zien de de Grey-headed Mollymawk (bovenaan), de White-caped Mollymawk (de middelste), (beiden een albatros-soort); de Sooty Shearwater, die goed blijkt te kunnen duiken en veel meeuwen. Op een gegeven moment zien we zelfs de Royal Albatross op het water landen (onderste op de foto), maar die komt niet erg dicht bij.

Sooty Shearwater, die veel onderwater kijkt wat daar te halen valt.

We vangen goed, vooral Blue Cod; één van de beste en lekkerste vissen volgens de kenners.

Brian 2 maakt de vissen klaar voor consumptie en geeft het overschot aan de vogels, wat steeds gepaard gaat met een hevig albatros-gekrijs.

Sommige albatrossen zijn zo brutaal, dat ze zelfs proberen de gevangen vissen al van de haak proberen te plukken.
De slimme lezertjes mogen ontdekken welke albatros-soort dit is.

We fotograferen wat af op deze manier en vangen daarnaast ook nog vis. Brian 1 vraagt of hij de enige is die het een prachtige dag vindt. "Nee! Wij ook! Geweldig!" roepen we in koor.


Terug aan de steiger is de reeds gefileerde vis eerlijk verdeeld. Wij geven een helft van ons deel weg aan een stel jongens die met meer personen willen eten. Zelfs dan hebben we nog voor twee maaltijden gefileerde Blue Cod.
Ook na het vissen moeten we opschieten, want vanaf Golden Bay vertrekt over drie kwartier de tour naar Ulva Island.
Ulva Island is bijzonder, omdat dit eiland (te ver weg om zwemmend te bereiken) rat, kat en opossum-vrij is. Daardoor kunnen de oorspronkelijke vogelsoorten, die op de grond broeden of slecht/niet kunnen vliegen, hier leven.
Onze gids is Ulva (niet toevallig dat zij zo heet, want het eiland was ooit van haar familie), een bijzonder aardige (Maori) vrouw, die veel van de vogels en de planten blijkt te weten en ze ook kan vinden.
We zien veel en leren nog meer.

Dat het weer van Stewart Island onvoorspelbaar is, blijkt als er tijdens de wandeling op Ulva Island een harde wind opsteekt en de zon achter de wolken verdwijnt. Over een wat ruwere zee varen we terug.
We laten de vis bakken in een Fish & Chips-tent, klimmen naar The View en genieten van de vis en de herinnering aan de dag.
De volgende dag waait het hard, maar de zon schijnt. Wij maken een aantal wandelingen naar landpunten, een vuurtoren ( Ackers point), uitzichten en mooie stranden. De vogels houden ons intussen danig bezig.

Het Kiwi-spotten wat we die avond doen laat geen Kiwi's zien (toch al moeilijk in het stikdonker), maar het is evengoed apart.
De laatste dag doen we een track langs de Paterson Inlet en pakken de rugzakken weer in.

Half vijf vertrekt de boot, die over een ruwe Foveaux Strait (nu terecht een deel van de Roaring Fourties) naar Bluff stuitert.

We nemen hartelijk afscheid van het groepje kiwi's die we toevalligerwijs op het eiland vaak tegen kwamen en rijden weg van Bluff.
Richting Catlins.