Catlins: geeloog of zeeleeuw?

We gaan de laatste weken van de vakantie in. We waren even bang dat de reacties op het Blog geblokkeerd waren, maar gelukkig waren er toch een paar reacties. Dus dat werkt nog wel. Misschien wordt iedereen ook wel een beetje Blog-moe.
We zijn blij dat er toch nog lezers zijn, want daar doen we het ook voor.
Maar goed, de Catlins dus.

De Catlins is een natuurgebied aan de uiterste zuidoost-kant van het zuidereiland.
Het gebied dat onder de Catlins gerekend wordt is groter dan enkel het natuurgebied met deze naam. Ruwweg ligt de Catlins tussen Invercargill, Balclutha en Dunedun.
De Catlins is als gebied niet zo bekend. Ten onrechte merken wij.
Niet alleen zijn de heuvels schilderachtig, ook langs de kust is van alles te beleven.
Er zijn watervallen, kust-grotten (helaas dor de ruwe zee voorlopig niet toegankelijk), een versteend bos aan de kust, pinguïns (bekend is vooral de geeloogpinguïn, een zeldzame pinguïn-soort) , zeehonden en zeeleeuwen. Verder veel baaien en natuurlijk ook bos, veel bos. Nieuw-Zeelands regenwoud. Maar bijna alle bos is NZ-regenwoud.
We rijden vanuit Bluff, via Invercargill over de Southern Scenic Route en schieten niet erg op, omdat er zoveel te zien is.

Om te beginnen het versteende bos bij Curio Bay, waarvoor je daar wel bij laag water moet zijn. Het wordt niet erg duidelijk uit welke tijd dit versteende bos stamt. Verder dan: "meer dan miljoenen jaren" gaat de informatie niet.

Vlakbij het versteende bos ligt de grote Porpoise Bay, waar we een stel op de golven spelende Hectordolfijnen zien. Helaas duurt dat spelen niet lang, want even later zien we alleen hun rugvinnen, ten teken dat ze weer zijn gaan vissen.

Hectordolfijnen zijn vrij zeldzaam, maar blijven nagenoeg altijd in deze baai, dus de kans om ze te zien is groot.
Terwijl we nog naar de dolfijnen kijken, laat een zeeleeuw zich op de strand spoelen. Leuk!, denken een paar mensen op het strand. De zeeleeuw denkt daar anders over en met een luid gebrul sprint hij er achter de strandgangers aan. Gelukkig zal een zeeleeuw geen grote stukken rennen, maar op korte afstand is de snelheid er wel degelijk. Voorzichtig toch wat foto's gemaakt, totdat ook deze afstand te kort was naar de mening van de zeeleeuw. We lieten hem verder met rust. Ook al omdat het postuur, het gebrul en de snelheid schrik aanjaagt. En ach, het was een jong mannetje, die zo te zien wat vechtpartijen achter de rug had.

Tegen de avond rijden we vanaf de camping weer terug naar Curio Bay; dit keer om de zeldzame geeloogpinguïn proberen te zien.
De geeloogpinguïn is een van de grotere pinguïnsoorten, maar deze houdt niet van gezelschap en is vrij schuw. De golven beuken op de kust en wij vragen ons af hoe die beesten aan land kunnen komen.

Ploteling, toch even niet goed opgelet, staat er een geeloogpinguïn op de rotsen.
Hij/zij gaat eerst uitgebreid de veren poetsen en roept na een half uur naar degene die op het nest zit, dat de aflossing er is. De pinguïn van het nest komt eraan lopen en ze begroeten elkaar. Heel bijzonder te zien.


We zien totaal zes geeloogpinguïn's aan land komen.

Vermakelijke beesten. En bijzonder, als je bedenkt dat ze de hele dag op zee aan het vissen zijn en daarna soms wel 2 km een heuvel moeten oplopen om bij het nest te komen.
Later komen er een paar pinguïns dichter bij ons aan land. Zo dicht, (25 m) dat we op een gegeven moment maar een paar meter naar achteren gaan, om ze de ruimte te geven die ze nodig hebben.


Ook bijzonder is het dat er zo'n 30 mensen een paar uur staan te kleumen om (in dit geval zes, wat veel is) geeloogpinguïns op een afstandje te zien.
Het is laat in de avond als we op de camping terug zijn.
De volgende dag, na een regennacht, gaan we toch (niet weer een waterval!) naar de Purakaunui falls, al was het alleen om alsnog hier een waterval gezien te hebben. De hoeveelheid water is niet indrukwekkend, maar het is wel een aparte waterval.
Daarna rijden we naar de Surat Bay, omdat daar wel eens Hooker's zeeleeuwen aan land komen. "Wel eens" is blijkbaar wat zacht uitgedrukt, want we treffen tientallen slapende, zand over zich werpende, beesten op het strand aan. Zeeleeuwen houden van zand en liggen vaak half begraven in een kuil. De dieren hier zijn nu veel goedmoediger dan degene die we bij Porpoise Bay zagen, want nu kunnen we vrij dicht bij komen, zonder dat ze agressief worden.
Zeeleeuwen zijn veel groter dan zeehonden. Dit mannetje (ouder dan 8 jaar) weegt zo'n 350 kg. Ze hebben ook meer pootachtige flippers, vooral als je de achterpoten bekijkt. Ze lopen dan ook beter dan de hippende zeehond.

Hooguit gaat soms en oog open. Maar wij blijven op afstand, al was het maar om de beesten hun rust te gunnen.




Leuk te zien hoe een jong de wijde wereld wil intrekken (in dit geval de duinen), maar op een gegeven moment toch door zijn moeder wordt teruggeroepen en weer naar het strand wordt gebracht.

We moeten nogal omrijden over een gravelroad, om bij Nugget Point te komen. Daar moet, behalve een vuurtoren, op de rotsen daaronder, ook zeehonden, pinguïns, zeeleeuwen en zeeolifanten te zien zijn.
We zien veel zeevogels en vermaken ons met het gedartel van de jonge zeehonden onder ons. Verder zien we een zeeleeuw in het water een jonge zeehond opeten.
Zielig natuurlijk, maar ook een zeeleeuw moet leven.
De zeeolifanten zien we niet. Maar ach, de omgeving is prachtig.

We eten een broodje op het strand, waar we nog wat schelpen zoeken en rijden vervolgens verder naar Dunedin, een universiteitsstad, met schotse allure en het mooie schiereiland Peninsula.