Dansen op de vulkaan

Tongariro National Park. In 1840 door de Maori's geschonken aan Engeland.

We rijden van Rotarura naar Taupo, dat aan het grootste meer van Nieuw-Zeeland ligt.
Het meer is eigenlijk een volgelopen (ingestorte) krater. Nog steeds is er een hele rij hotspots op de bodem van het meer te vinden.
Ons doel is wat verderop: het Tongariro National Park, waarin de twee grootste nog werkende vulkanen van Nieuw-Zeeland staan. En daar willen we de Tongariro Crossing lopen.
Vanuit Taupo zien we in de verte de beide vulkanen liggen.

En later, in het park, wat dichterbij.

De camping Discovery Lodge geeft ons een plek, waar we uitzicht op de vulkanen hebben en heeft als bijzonderheid dat je vandaar naar het begin van de crossing wordt vervoerd en na de crossing ook weer (dat is op een heel andere plek) wordt opgehaald.

De weerberichten zijn goed en de nacht zal kort zijn, want om half zes rijden we in het stikdonker weg, nadat onze uitrusting (water, eten en warme en regenkleding) is gecontroleerd. Er zijn nog een paar andere stellen die de crossing gaan doen.
Niet veel later krijgen ergens bij een parkeerplaats een briefing van onze chauffeur en dan mogen we op pad. het is intussen zes uur. Het wordt langzaam licht.

Het is duidelijk dat we de zon voorlopig niet te zien krijgen, want die komt achter de vulkaankegel (Mount Ngauruhoe) op. En dat duurt nog wel even.
Om ons te pesten wordt de vlakte onder ons vrolijk door de zon beschenen.

Na een simpele aanloop over een breed pad, beginnen we, het is intussen licht, echt met de klim. Hoewel we op een gegeven moment door de zon beschenen worden, zijn we er nog steeds niet. Nog hoger, zij het minder steil. Mount Ngauruhoe staat stil naast ons. Stiekem kijken we of er ergens activiteit te bespeuren valt, maar behalve een rookpluimpje bij de top zien we niets. Gelukkig maar, want het bord met waarschuwingen over wat te doen bij een eruptie hadden we niet zo goed gelezen.

Overigens gaat de crossing wel langs de flank van Mount Ngauruhoe, maar we gaan die niet beklimmen En dat is maar goed ook, want dit is al lastig genoeg.


Als we de eerste klim hebben gehad, dalen we wat af en steken een grote vlakte over, wat blijkbaar de bodem van een meer geweest moet zijn.

En dan gaat het weer omhoog.
Intussen zien we ook de grote broer van "onze vulkaan", de hogere en grotere Mount Ruapehu in beeld komen. Daar ligt nog sneeuw op.

We lopen over de rand van de secundaire krater, The Red Crater, waar prachtige vergezichten, kleuren en kleurige kratermeren te zien krijgen.


Dit alles nodigt uit tot langer blijven, maar we moeten verder, want om twee uur worden we weer opgehaald.




Intussen worden we ingehaald door een aantal militairen die deze tocht blijkbaar als een training moeten doen. Zij hebben weinig oog voor de mooie uitzichten.


De afdaling over de steile gruishelling van de kraterwand is wat lastig, maar daarna mogen we weer over een vlakte en weer omhoog.

Bij de lange afdaling naar het oppikpunt passeren we de DOC-hut en enkele hete bronnen.
In de verte liggen Lake Rotaira en daarachter Lake Taupo.

Al snel komen we weer in de begroeiing en even later in een bos.


Kwart voor twee zijn we bij de parkeerplaats en verbazen ons nogmaals over de tocht, het weer en de uitzichten.
Of we van de tocht hebben genoten vraagt onze chauffeur als hij ons en de anderen ophaalt.
Dat hebben wij.